domingo, 17 de octubre de 2010

Ira

Toda la tarde. Interminables horas que han durado mucho más de sesenta minutos... El engranaje de las agujas de los relojes parecía oxidado y por instantes mi cabeza empezaba a arder recordando todo el rencor que tiene acumulado... El rencor se convierte en pocos intantes en ira y ésta tarda mucho en desaparecer...

Se que ya no tengo futuro en esta empresa, se que lo único que me queda es aguantar hasta que tenga la suerte (porque hoy en día es cuestión de suerte) de encontrar un nuevo trabajo. Esta situación me quema por dentro, me cambia el humor y me está destrozando por dentro... Intento llevarlo lo mejor posible, aunque muchas veces mi lado emocional vence al racional y aunque se que no debo hacerlo me desplomo... Pienso en mi situación y me entristezco, pienso en todo lo que estoy dejando de lado y mi ánimo decae hasta lo más profundo de la tierra pero lo peor es cuando pienso que no puedo estar a tu lado y la ira fluye por cada poro de mi cuerpo... No me gusta hablar de trabajo porque se que siempre estoy al límite de explotar, y estar ahora aquí donde no se habla de nada que no sea de eso no me ayuda nada...

Quería salir un rato, pasear, despejarme, dejar escapar todas las ideas que mi yo impulsivo ha formado esta tarde e intenta hacer que lleve a cabo, pero no he podido, estoy destrozado, sin ánimos, sin ganas de comer... Sólo quiero dejar pasar los interminables segundos hasta que mis ojos se cierren, y como dice el refrán: "mañana será otro día".

Si supieses cuanto te echo de menos...

domingo, 10 de octubre de 2010

Fuera de lugar

Un nuevo domingo por la mañana... Llevo despierto desde creo las seis de la madrugada, mi cabeza junto con mi cuerpo vuelven a las andadas y vuelvo a no dormir. El cielo está nublado, gris y amenazante. Parece que el frío va pidiendo su turno y el calor resignado y consciente de que es justo se marcha poco a poco...

Ayer apenas hablé unos minutos contigo. Por la noche tu teléfono estaba desconectado y así seguía hace unos minutos. Necesito hablar contigo, me cuesta mucho estar lejos de ti y el hecho de no poder escucharte hace aún más difícil todo... Creo que estás enfadada conmigo. No se muy bien porque, pero lo he notado lo poco que hemos hablado desde el viernes. Supongo que será otra de las cosas que hago mal sin darme cuenta, otra de muchas...

La mañana del sábado fue complicada, pero la tarde fue terrible... Estaba con mis amigos de siempre, con los que he compartido gran parte de mi vida, pero no estaba agusto. No me preguntes porque, pero me noté todo el día fuera de lugar... No sabía que decir, no sabía de que hablar, no me apetecía reir. Porqué? Soy yo? Son ellos? La distancia y la falta de relación está enfriando todo... No se explicarlo y tengo una sensación mezcla de rabia y miedo, rabia por sentirme como me siento y miedo por seguir sintiendome así mucho tiempo...

Te eché mucho de menos mi niña. Contigo todo es más fácil... Debería haber ido a pasar el fin de semana contigo. No sabes cuanto me he arrepentido desde el mismo momento en que te lo dije...

Me siento mal, cansado y triste y no se porque ni que hacer para cambiarlo...

Ojalá estuvieses aquí pekeñaja...

jueves, 7 de octubre de 2010

Trist


És extrany...
És extrany explicar el perquè quan ni tan sols jo el sé... Demà començaré quatre dies de vacances, i no sé si els passaré amb tu. Puc assegurar-te, i creu-me que és veritat que no hi ha res que desitge més que estar al teu costat menudeta, però tinc una sensació rara... Note que per la meua culpa no tens temps per a tu ni per a la teua gent i això no m'agrada...
Demà veuràs de nou al teu germà i a les teues nebodes i de ben segur que t'apeteix estar amb ells i sobretot amb elles. Note que si vaig et privaré de temps al seu costat, que hauràs d'estar pendent de mi i no d'ells i de tu. Crec que no podràs vore a la gent i no vull que deixes de costat als amics de sempre...
Estic trist menudeta, estic molt trist. Per culpa de la feina ja no parlem tant, i la distància comença a ser insoportable... Vull vore't, vull passar amb tu aquests dies, però hi ha alguna cosa dins de mi que em frena, tinc una sensació extranya i asquerosa que em diu que dec deixar-te temps per a tu i per als teus. No em preguntes el perquè, perque és una sensació horrible que no sé explicar...
Passaré cada minut d'aquests dies pensant en perquè no estic amb tu, perquè estem lluny, perquè no puc gaudir de la coseta més meravellosa del món...
Odie la distància, odie la falta del temps, avui més que mai odie, i odie i odie molt.
Fa temps que plore i no puc parar, i no vull parar... Necessite vore't de nou bitxet meu, necessite un abraç, no puc més, avui no... Demà intentaré agarrar forces de nou, he de ser fort. Et vull tant...

Com sempre, et trobaré molt a faltar...

domingo, 3 de octubre de 2010

Diumenge sense tu...

Ja s'acaba el cap de setmana. No he parat ni un segon, sempre he tingut alguna cosa per a fer, algú a qui cridar, algú amb qui quedar, però no estic content...

Fa mesos que et tinc amb mi, que estic amb tu, potser no ets per a mi exclusivament, però estem junts... M'he acostumat a tenir-te a prop, a incloure't als meus plans i aquest cap de setmana t'he trobat molt a faltar...

Potser quan tu estàs deixe de fer alguna que altra cosa, perquè no hi ha temps físic per a tot, però puc asegurar-te sense por d'arrepentir-me que ho canviaria tot sense dubtar-ho per uns segons al teu costat...

Se'm fa dur estar tan lluny, se'm fa difícil escoltar-te i no poder-te tocar, se'm fa dur despertar sol, se'm fa impossible adormir-me sense el teu bes...

Espere poder vore't el cap de setmana, perquè encara que estigues ocupada, un sol abraç compensarà tots el kilòmetres que ens separen...

Quan desitge que estigues ací menudeta...